Bediuzzaman Said Nursi (ra)

Bediüzzaman Said Nursi, yüzyılımızın yetiştirdiği önde gelen İslam aydınlarından (mütefekkirlerinden), düşünce adamlarından biridir.

Her biri bizler için bir yol aydınlığı olan güzel insanlardan biri de Bediüzzaman Said Nursi Hazretleri’dir arkadaşlar. Bu hafta ondan bahsedelim.

Bediüzzaman Said Nursi, yüzyılımızın yetiştirdiği önde gelen İslam aydınlarından (mütefekkirlerinden), düşünce adamlarından biridir. 1876 yılında Bitlis’in Hizan ilçesi’nin Nurs köyünde dünyaya geldi. Keskin zekâsı, harikulade hafızası ve üstün kabiliyetleri ile dikkatleri üzerine toplayan Said Nursi, normal şartlarda yıllar süren klasik medrese eğitimini 3 ayda bitirmiştir.

Öğrencilik yıllarında İslami ilimlerle ilgili 90 kitabı ezberlemişti. Her gece bunlardan birini tekrar ediyordu. Bu tekrarlar onu, Kur’an ayetlerine iyice yaklaştırıyor, kâinatın sırları ona açılmaya başlıyordu.

Gençlik yıllarında ilimdeki üstünlüğünü ispatlamış ve BEDİÜZZAMAN lakabı ile anılmaya başlamıştır. “Bediüzzaman”, “çağın eşsiz güzelliği” demektir.

Said Nursi, dini ilimlerde kazandığı uzmanlığın yanı sıra fen ilimlerini de öğrenmiş, devrin gelişmelerini takip ederek ülkedeki ve dünyadaki sıkıntıları tespit etmiş ve en sonunda bu sıkıntıları gidermek için de eğitimin şart olduğunu idrak etmişti.

Böylece hayatı boyunca sürecek zorlu eğitim serüveni başlamıştır. Bu eğitim, kaliteli insan eğitimidir. Bu eğitim imanı kalplere yerleştirme mücadelesidir.

Bediüzzaman Hazretleri, 1. Dünya Savaşı’na da katılmıştır. Vatan müdafaasında pek çok talebesi şehit düşmüş, kendisi e yaralanarak Rusya’ya esir düşmüştür. Yaklaşık 3 yıl sonra İstanbul’a dönmüştür.

başlayan Kurtuluş Mücadelesine destek vermiştir.

Allah -cc- en çok sevdiği kullarını bela ve sıkıntılarla imtihan edermiş. Onlar bu sıkıntılara sabrederler ve dereceleri daha da yükselir, Allah’ın has kulları olurlar böylece… Said Nursi Hazretleri de pek çok veli kul gibi sıkıntılı dönemler yaşamıştır. Onun engin merhametini, derin ufkunu anlayamayanlar, onu sürgünlere göndermişler, hapis cezaları vermişlerdi ona. O ise böyle zamanlarda bile ümidini yitirmemiş, daima güzel günler beklemiştir. İslam’ın ve Kur’an’ın anlaşılması ve yaşanması için Nur Risaleleri adlı kitaplar yazmış, Nur talebeleri yetiştirmiştir. Bütün bu çileli hayatın en güzel meyvesi işte bu kitaplar ve talebelerdir. Bediüzzaman Said Nursi Hazretleri 23 Mart 1960’ta Şanlıurfa’da vefat etmiştir.

Hepimiz Ruhuna bir fatiha üç ihlas okuyalım…

BEDİÜZZAMAN’LA YAŞAYAN ÖYKÜLER

Bediüzzaman İstanbul Eyüp semtinde, yakınlarından birinde bir ay misafir olmuştu. Bu günlerde, Eyüp meydanındaki bir yoğurtçudan sürekli yoğurt alırdı.

Birgün eve giderken yine bu yoğurtçuya uğradılar.

“Merhaba yoğurtçu efendi” dedi Bediüzzaman.

Yoğurtçu, “Hoş geldiniz efendim, ne arzu etmiştiniz?”

“Bir kase yoğurt” dedi Bediüzzamam ve örme kesesinden çıkartıp parasını verdi.

Yoğurdu alıp evlerine doğru yokuş yukarı çıkarken peşlerine köpekler takıldı. Bediüzzaman, “Pist birader, pist birader” diyerek ellerini savurdu köpeklere doğru.

Bunu fark eden yakını, Bediüzzaman’a takılmak istedi:

“Üstadım,” dedi, “o birader, ben birader. Böyle olur mu?”

Bediüzzaman boyu biraz uzun olan bu yakınına gülümsedi ve şakacı bir tavırla:

“Sen,” dedi, “uzun biradersin.”

OTUN ZİKRİ

Şehrin ileri gelen alimleri bir evin bahçesinde toplanmış sohbet ediyorlar,bir yandan da çayın demlenmesini bekliyorlardı. İçlerinden birini göndererek Bediüzzaman’ı da davet ettiler.

Bediüzzaman gelince hepsi ayağa kalktı ve ona yer gösterdiler. Onun için ağacın dibine bir minder sermişlerdi.

Bediüzzaman selam verdi ve gösterilen yere oturdu. Fakat mindere oturması ile kalkması bir oldu. Herkes heyecanlandı.

“Aman Efendim, otuduğunuz minderde bir şey mi vardı?”

Bediüzzaman;

“Yok kardeşim,bir şey yok. Biraz evvel bahçeye gelirken otların çok güzel bir şekilde Allah’ı zikrettiklerini duyuyordum. Fakat mindere oturur oturmaz o zikir kesildi. Anladım ki otların boynu büküldü. Otumaya dayanamadım.” Dedi ve kuru bir yere gidip oturdu. Ne kadar ısrar ettilerse yeşil alana, otların üzerine oturmadı.

Minderi kaldırdılar, baktılar ki “üçleme” denilen üç yapraklı yeşil otlar boyunlarını bükmüş, öylece duruyor.

Kendi dilleriyle Yaratıcılarını zikrediyorlardı.

NASIR

İbadet ve duayla meşgul olurken, saatlerce diz üstüne oturur, saygısından ayaklarını uzatmazdı. Bu şekilde oturmaktan ayak parmakları yara olmuş, nasır bağlamıştı. Bu hali gören bir talebesi;

“Üstadım, biz de Allah’tan korkuyoruz, ama senin ödün patlıyor. Bizim gibi rahat otursan ayağın yara olmayacaktı!” dedi.

Bunun üzerine Bediüzzaman;

“Molla! Kısa ömürde, kısa dünyada, ebedi hayatı kazanmaya gelmişiz. Hem burada rahat oturayım, hem Cenneti davası güdeyim, olmaz böyle şey! Onun için cesaret edemiyorum rahat oturmaya…”

HERŞEYİN HAYIRLISI

Talebelerinden biri O’dan dua istedi, fakat O talebesinin istediği gibi dua etmedi, “Hayırlısı olsun” dedi.

Talebesi;

“Hocam, siz benim istediğim duayı yapmıyorsunuz.”

“Sen nasıl bir dua istedin ki?”

Talebesi;

“ Ben okuduklarımı anlamak ve ezberime almak, ilim sahibi olmak istiyorum.”

Bediüzzaman, “ Alim mi olacaksın?” dedi.

O da “Evet” dedi.

“Peki senin hakkında ilmin hayırlı olup olmadığını biliyor musun?” dedi Bediüzzaman.

O da cevaben:

“Peygamberimiz, farzlardan sonra, en iyi amelin ilim olduğunu söylüyor. Hayırsız ilim de olur mu?” dedi.

“Bak kardeşim, her şeyin hayırlısı ve hayırsızı vardır. Bir zamanlar çok alim bir zat tanıyordum. İlmiyle öyle bir gurura kapıldı ki onu bu halinden kimse kurtaramadı, o gurur onu helak etti, yoldan çıktı. Sonu da çok acı oldu.”

Ve ekledi;

“Sen hakkında hayırlısını iste!”