Dostlar meclisi Emîr Buhârî Tekkesi'nde

Ramazan paylaşmaktır. Hayat güzellikleri paylaşıldıkça anlam kazanır. Tokun açın halinden anlamakla kalmayıp yaşadığı “Ramazan Medeniyeti”, içinde barındırdığı infâk iklimiyle en garibanı bile cömertleştirir. Çünkü bu medeniyetin özü; “verdiğin senindir”den ibarettir.

Enderun usulü teravihlerinde “Elveda Ramazan” nağmelerinin gönülleri hüzünlendirdiği, Leyle-i Kadîr’in gölgesinin ümmetin üzerine düştüğü günün arefesindeEnver Beşinci beyefendi “Eskimeyen Millîciler”i gönül hanesinde biriktirdiği güzellikleri paylaşabilmenin heyecanıyla AyvansarayEmîrBuhârîTekkesi’ne davet ediyor.

Üretmen Han’da doğan, Çayhane Sokak’ta asrı saadet aşkıyla yürüyen, Ayamama Deresi’nin kenarında yâre-i hicrana düçar olan“Eskimeyen Millîciler” güneş gurûba ererken sadece midelerini değil, ruhlarını doyurmak için AyvansarayEmîrBuhârîTekkesi’nin bereketli mekânına birer birer teşrif ediyor.

Kıt imkânlarla “Hak geldi, bâtıl zail oldu”yu elden ele, gönülden gönüle ulaştırmak için ömürlerini infâk eden dostlar meclisi Fatih’te aynı isimle anılan üç (Fatih, Edirnekapı ve Ayvansaray) Nakşibendi tekkesinden biri olanAyvansarayEmîrBuharîTekkesi’ndebuluşuyor.

İstanbul’u maddi manada fetheden Fatih Sultan Mehmed’in kutlu beldeyi manevi olarak imar ve ihya etmesi için görevlendirdiği Şeyh Ebu’l-Vefâ neyse EmîrAhmedBuhârî Hazretleri de odur. Buhara’dan kalkıp İstanbul’a gelerek Şeyh Ebu’l-Vefâ Hazretleri ile buluştuktan sonra onun dergâhında çok itibar ve kabul gören EmîrAhmedBuhârî Hazretleri, kutlu beldeyi Nakşibendi tekkesinde yetiştirdiği talebeleriyle manevi olarak imar ve ihya etti.

İşte böyle bir Allah dostunun tekkesinde, iftar etmenin ötesinde uzun yıllar birbirini görmeyenlerin hasret giderme seremonisi açlığı unutturuyor. Birbirine hasretle sarılanların ruhu doyuyor. Batan güneşin ardından semaya yayılan Allah-u Ekber’ler haram olan helalleri yeniden helalleştiriyor.

Ne kadar kıyama dursak az...

Ne kadar rükuya gitsek az...

Ne kadar secdeye kapansak az...

Ne kadar hamdetsek az...

Ne kadar şükretsek az...

Mideler doyduktan sonra ruhları şenlendirmek için muhabbet sofrası kuruluyor. Öyle bir muhabbet sofrası ki, içinde Enver Beşinci beyefendinin Şehr-i Ramazan ve mekânın ruhunu hoş eden mihmandarlığı var...

Bayram Öz ağabeyin her zamanki gibi dostlukları pekiştirmek için “ânın ruhu”nu fotoğraflarla mâziden âtiye taşıma gayreti var...

Nüktedan bir gazeteci olarak her haberinin içinden kendine has vak’a çıkarmayı başararak tebessüm ettirmeyi başaran Selami Çalışkan’ın eskimeyen anıları var...

Millî Gazete’nin en önemli hafızalarından biri olan Ekrem (Kızıltaş) abinin bazı olayların perde arkasını anlatması var...

Nahit Top’tan Ali Çorbacıoğlu’na, Yusuf Sancak’tan Ahmet Cemil Karasaç’a Kâzım Akın’dan Mehmet Aykıl’a, Mehmet Kara’dan Mustafa Doğan’a, Kemal Güler’den İbrahim Balcı’ya, Halil Gölve’den Şükrü Kanber’e,Bedir Acar’dan Bünyamin Yılmaz’a, Refik Demirkol’dan Mustafa Gölve’yemuhabbet uzayıp gidiyor...

Üstad Abdülkadir Türker sükût hakkını kullanıyor, tıpkı benim gibi...

Gece sahura, vakit Leyle-i Kadîr’e evrilirken dost meclisi bir daha toplanmak üzere kutlu beldenin dört bir tarafına dağılıyor...