Kalbimiz Kerbaladır

“Fitne  öldürmekten daha kötüdür” buyurur Allah. Çünkü öldürmenin mağduru  yalnız bir kişidir, fitnenin mağduru ise sayısız ve kimlikleri belirsizdir.  
Kul hakkı...
Kelime manası altın ve gümüşün saflığını tespit etmek için ateşte eritmek anlamına gelen fütun kelimesinden türemiş olan fitne, fitneyi çıkaran, fitneye maruz kalan ve fitne karşısında nasıl bir tavır olduklarını göstermesi açısından insanın ayarının belirlendiği bir mihenk taşıdır. Zaten Kuran’da da insanı imtihan için Allah’ın verdiği maddi ve manevi bütün sıkıntı ve zorluklara fitne denilmiştir. 
İslam tarihinde sayısız fitne bulunmaktadır. Ama herhalde en çok can acıtan ve yürek yakan Kerbela’da yaşananlardır. 
680 tarihinde, Ekim ayında...
Ya da 10 Muharrem günü...
Henüz Saadet Asrını yaşayan ve o devrin hasret ve hüznünü sinesinde bir kor gibi taşıyan sahabenin Peygamberden ayrılığından kaynaklanan yürek yangınları sönmemişti. 
Kader karşısında keder olmazdı ama kaybettikleri Alamelere rahmetti.
Sabrı ve tahammülü kolay değildi.
Bundandır ki başları kadar gönülleri de hep yere ve yâre doğru eğildi.
Üstü küllenmeye başlamış bu kor, nebinin emanetini koruyamamanın acısıyla daha zor günlere doğru evrilmekteydi.
70’den fazla arkadaşıyla Can Hüseyin kan oldu aktı Kerbela’da. 
Yezid’in eliyle yakılan bu hüzün ateşidir işte o günden bu güne yüreklerde sönmeyen ve sönmeyecek ateş ve kan kırmızı kor...
Emanete ihanet edilmişti bazılarınca. 
Emanete sahip çıkılmamamıştı birçoklarınca...
Ve yoluna baş konulmuştu çok az bir kesimince...
Anam babam sana feda olsun Ey Allah’ın resulü diyenlerin evlatlarından az bir kısmı kazanmıştı fitne yani imtihanı. 
İhanet edenler kaybederken emanete, zulüm karşısında susmanın dilsiz şeytan haline gelmek olduğunu  bilenler dilleriyle değil, canlarıyla ve kanlarıyla konuşmuştu Kerbela’da. 
Ve işte onlar kazandılar. 
Ama birde zulüm karşısında susanlar vardı yalnız siyasi ikbal ve maddi bir paye kapmak için susup zulme ortak olanlar.
İşte onlar kaybettiler. 
Ne Kerbela’da biter alemde ne Yezid ne de Hüseyinler...
Yezid’ler yaşıyor. 
Hüseyinler öldü sanılsa da yaşıyor. 
Ama bugün kalplerimiz Kerbeladır.
Ne mutlu bütün Hüseyinî olanlara. 
Ne mutlu bütün Nuh’un gemisine binenlere...

Son söz, sözün üstadı Fuzûlî’den: 
Sanma ol sürh-i seher mihr-i felektir görünen
Her şafak hûn-i Hüseyin ile güneş kan ağlar...

Tan yerindeki kırmızılığı bir tabiat hadisesi zannetme; Hz. Hüseyin’in uğradığı kanlı akıbet dolayısıyla, her sabah adeta güneş kan ağlar.