HER GÜN NE YAPMALIYIZ?-4

b) Önce evimizde olan çoluk-çocuğumuza, anne-babamıza, yakınımızda olan komşularımıza faydalı olmak

Çoluk-çocuğumuzun hatırlarını sormak, onlara örnek olmak, maddî manevî gıdalarına dikkat etmek; anne-babamız yanımızda ise hizmet etmek; komşularımıza ikram etmek.

Rabbimiz âyet-i kerîmede şöyle buyurmuştur:

يَٓا اَيُّهَا الَّذ۪ينَ اٰمَنُوا قُٓوا اَنْفُسَكُمْ وَاَهْل۪يكُمْ نَاراً وَقُودُهَا النَّاسُ وَالْحِجَارَةُ

“Ey İman edenler! Kendinizi ve ailenizi, yakıtı insanlar ve taşlar olan ateşten koruyun!”

(Tahrîm sûresi 66/6)

Hem kendimizin hem çoluk-çocuğumuzun imanını, ahlakını koruyup Allah’a kulluk ederek iman üzere ölebilmek için itikadî ve amelî yanlışlardan korumaya dikkat etmek düşüncesiyle az da olsa günlük, en az haftada bir İslâmî ders yapmak gerekir. Çünkü itikâdî, ahlakî, siyasî istila altında olan Müslüman toplumun en öncelikli işi küfür ve şirkten bugünkü ifade ile materyalizm ve deizmden korunmak için İslamî ölçüyü kavrayacak dersler yapmak gerekir. Zira âilenin eğitimi toplumun eğitimi demektir.

“Edebini un yap, ilmini tuz yap!”

(İmam Mâlik rahmetullahi aleyh)

وَاعْبُدُوا اللّٰهَ وَلَا تُشْرِكُوا بِه۪ شَيْـٔاً وَبِالْوَالِدَيْنِ اِحْسَاناً وَبِذِي الْقُرْبٰى وَالْيَتَامٰى وَالْمَسَاك۪ينِ وَالْجَارِ ذِي الْقُرْبٰى وَالْجَارِ الْجُنُبِ وَالصَّاحِبِ بِالْجَنْبِ وَابْنِ السَّب۪يلِۙ وَمَا مَلَكَتْ اَيْمَانُكُمْۜ اِنَّ اللّٰهَ لَا يُحِبُّ مَنْ كَانَ مُخْتَالاً فَخُوراًۙ ﴿٣٦﴾

Âyet-i kerîmede Allah’a kulluktan sonra anne-babaya iyilik gelmektedir:

“Allah’a kulluk edin, O’na hiç bir şeyi ortak koşmayın, ana-babaya iyilik edin, akrabaya, yetimlere, yoksullara, yakın komşuya, uzak komşuya, yakın arkadaşa, yolcuya ve ellerinizdeki kölelere de iyilik edin. Çünkü Allah büyüklenen ve öğünen hiç bir kimseyi sevmez.”

(Nisâ sûresi 4/36)

Nasihatte ve tebliğde sözümüz tuz gibi az, örnekliğimiz, iyiliğimiz un gibi fazla olmalıdır.

Komşulara iyilik etmek ve onlara faydalı olmanın gerekliliği hakkında Ebû Hureyre’den yapılan rivayete göre, Hz. Peygamber (s.a.s.) şöyle buyurmuştur:

مَنْ كَانَ يُؤْمِنُ بِاللهِ وَاليَوْمِ الآخِرِ، فَلْيَقُلْ خَيْراً، أَوْ لِيَصْمُتْ. مَنْ كَانَ يُؤْمِنُ بِاللهِ وَاليَوْمِ الآخِرِ، فليكرم جاره. مَنْ كَانَ يُؤْمِنُ بِاللهِ وَاليَوْمِ الآخِرِ، مَنْ كَانَ يُؤْمِنُ بِاللهِ وَاليَوْمِ الآخِرِ، فَلْيُكْرِمْ ضَيْفَهُ

“Her kim Allah’a ve âhiret gününe iman ediyorsa hayır söylesin ya da sussun, her kim Allah’a ve âhiret gününe iman ediyorsa komşusuna ikram etsin, her kim Allah’a ve âhiret gününe iman ediyorsa misafirine ikram etsin.”

(Müslim, Îmân, 74, Lükata, 14; Buhârî, Edeb, 31, 85, Rikâk, 23; Tirmizî, Kıyâmet, 50; Ebû Dâvûd, Edeb, 132; Muvatta, Sıfatü’n-Nebî, 22; Ahmed b. Hambel, Müsned, II, 174, 267, 433, IV, 31, V, 247, VI, 69, 384, 385.)

Komşu, insana akrabasından mekân açısından daha yakındır. Eğer duyarlı ise hem mekân hem de konum açısından daha da yakın olur. Yakın olana yakınlık etmek lazımdır. Yakınlık maddî ve manevî alâka ve ihsânla olmalıdır.

İşte bunu Hz. Peygamber (s.a.s.):

“Ya Eba Zer! Çorba pişirdiğin vakit suyunu çok koy ve komşularını gözet”

(Müslim, Birr, 142, 143; Dârimî, Et’ıme, 37.) diyerek tavsiyede bulunmuştur.