Hz. Peygamber (s.a.s.), Kur’ân-ı Kerîm ve Hadîs-i Şerîflerle şunu getirdi:
1) Mutlak otorite sahibi sadece Allah’tır.
2) Hükmün kaynağı vahiydir. Bunun iki musluğu âyetler ve hadîslerdir. İhtilaflarda müracaat Allah’a ve Rasûlüne yani âyet ve hadîsedir. Demek ki gerçek manada itaat Allah’a ve Rasûlüne yani Kur’ân ve Hadîsleredir.
3) İlimde otorite olan müçtehitlere tabi olmak mutlak değildir. Âyet ve hadîslere müracaat ettiği, âyet ve hadîsten hüküm çıkardığı ve icmaya ters düşmeyecek şekilde içtihat ettiği müddetçe onlara uyulur.
4) İdarede ve yönetimde otorite olan liderlere/âmirlere itaat da mutlak değildir. İdarede ve yönetimde ehil olduğu, Allah’a ve Rasûlüne itaat ettiği müddetçe kendilerine itaat edilir.
5) Sistemde herkes hesaba çekilir. Adâlet mülkün/otoritenin temelidir. Camide Allah (c.c.) önünde herkes eşit olduğu gibi sistem içinde ilâhî kanunlar önünde de herkes eşittir. İnsanlar bu dünyada hesaba çekildiği gibi Âhirette de hesaba çekilecektir. Herkesin hesabı sorumluluğuna göredir. Çünkü herkes çobandır her çoban da sürüsünden sorumludur.
Hz. Peygamber (s.a.s.) herkese her konuda örnek, rehber ve mutlak liderdir. Hiçbir lider, rehber ve örnek mutlak değildir. Hz. Peygamber’in liderliği, Allah Teâlâ tarafından kalbi ve aklı korunduğu, isabet edemediği zaman da öylece bırakılmayıp yine Allah veya Cibrîl tarafından düzeltildiği için mutlak kılınmıştır. Bu durum kimsede olmadığı için mutlak değildir.
Bütün liderlere ve rehberlere mutlak lider kılınmış olan Hz. Peygamber’e uydukları müddetçe uyulur yoksa uyulmaz.