Manevî Terbiye Metodu:
b. Zikir/Evrad
Kim Allah’ı tanısa sever, kim sevse anmaya başlar; tanıması çok olanın sevmesi de çok olur. Sevmesi çok olanın anması yani zikretmesi çok olur.
Zikir, unutmanın zıddıdır. Allah’ı unutan, Allah’tan uzaklaşır. Allah’tan uzaklaşan, kolay günah işler. Ama Allah’ı bilerek ve hatırda tutarak zikreden kimse Allah’a isyan etmez.
Allah’ı unutan kimseler, zamanla sarhoşlar gibi kendilerini de unuturlar. Bu konuda Allah Teâlâ şöyle buyurmuştur:
“Allah’ı unutan ve bu sebepten Allah’ın da kendilerini kendilerine unutturduğu kimseler gibi olmayın. Onlar yoldan çıkanlardır.” (Haşir sûresi 59/19)
Seven, sevdiğini unutmaz. Eğer insan sevdiğini unutuyorsa sevdiğini iddia etmesi asılsız olur.
Zikrin gerçek manada faydalı olması, ancak tövbe etmesi ve tövbesinde durmasına bağlı olduğu gibi zikrettiğini bilip tefekkür ederek zikretmesine de bağlıdır.
Zikir üç kısımdır: Kalbin zikri, dilin zikri ve bedenin zikridir.
Kalbin zikri, tefekkürdür.
Dilin zikri, Allah Teâlâ’yı esmâ-i hüsnâsıyla yadetmek, hamdetmek, tesbîh ve temcîd eylemek, kitabını okumak ve duâ etmektir.
Bedenin zikri, beden organlarının her birinin görevli bulunduğu vazife ile meşgul olması, yasaklananlardan da uzak durmasıdır.
Allah Teâlâ, zikrin kalpleri huzura kavuşturduğunu bildirmektedir:
“Onlar iman edenlerdir, gönülleri Allah’ın zikriyle huzura kavuşanlardır. Haberiniz olsun ki kalpler ancak Allah’ın zikriyle huzur bulur” (Ra’d sûresi 13/28)