“Zamanede sana üç yoldaş vardır. Biri vefakârdır ikisi gaddar. Biri dostlarındır, öbürü malın mülkün. Üçüncüsüyse iyi işlerdir ve bu vefalıdır. Mal seninle beraber gelmez, evden dışarı bile çıkmaz. Dost gelir, gelir ama mezar başına kadar. Ölüm günüde dost, sana hal diliyle der ki: Sana buraya kadar yoldaşım, bundan öteye gidemem. Mezarının başında bir zamancağız dururum.”
“Aşk vefakar olduğu için vefakar olanı satın alır. Vefasız adama bakmaz bile. İnsan bir ağaca benzer, ahdi de ağacın köküne. Kökün iyileşmesine”, sağlamlaşmasına çalışmak gerek. Bozuk düzen ahit, çürümüş köktür. Kökü çürümüş ağaç meyve vermez. Ağacın dalları, yaprakları yeşil bile olsa kök çürümüş, kurumuşsa faydası yok. Fakat kökü sağlam da yeşil yaprakları yoksa nihayet günün birinde yüzlerce yaprak el sallar.”
“Ey cefası vefalıların ahdından güzel olan dost, vefalıların bal gibi vefaları da sendendir. Ey ambar sahibi, sözü aklından duy da buğdayını Allah yerine saç! Saç da hırsızdan da emin olsun, buğday bitinden de. Şeytanı, Şeytanın oğlu ile beraber çabuk öldür. Çünkü o, seni yoksullukla korkutup durmadadır. Ey erkek çakır kuşu, ceylan avlar gibi avla onu. Padişahın, muradına erişmiş yüce doğanı, ceylana avlanırsa ayıptır.”
Yoksulun cefası!
“Bu yoksulun cefacı olduğunu sanıyorlardı. Halbuki, öyle vefalıyım ki vefa bile benim vefamı görür de utanır. Mahrem olmayanlardan çekinmeseydim vefaya ait birkaç söz söylerdim. Alem şüpheci ve tutulacak bir yer arayıcı. Onun için bizde deriden hariç söz söyleyelim. Kendini kırarsan iç olur, içe ait latif hikayeler duyarsın. Cevizin kabuğunda ses vardır ama içinde, yağında ses ne gezer.”
“O, ebedî ahde vefa edenlerden değildir, onun için de cennet balı, ağzına acı gelir. Müşteri olmadıkça alış veriş etmeye eliniz oynar mı? Birisi gelir, mallara bakar, fakat bakmakla alıcı olmaz ki. O ahmak bakış ancak alay içindir. Bu kaça? Şu kaça? Diye sorar, dolaşır. Fakat vakit geçirmek, içinden de gülüp eğlenmek için. Usancından gelir, senden kumaş ister. Fakat ne müşteridir ne de kumaş arar.
“Naz gülistanında bir tavusa benzeyen canı, mecaz viranesinde bir baykuşa döndü. Adem gibi cennetten uzaklaştı. Ekin için yeryüzünde öküz gütmeye başladı. Ey usta Hintli, aslanı öküz kuyruğuna esir ettin ha diye ağlamaya koyuldu. Ey soluğu soğuk nefis, feryada erişen padişaha vefasızlıkta bulundun ha. Bir buğday için hırsa düştün, tuzak kurdun. Fakat tuzağa serptiğin her buğday tanesi, sana karşı bir akrep kesildi.”
İyilik yapmaktan geri kalmayalım!
Hz. Mevlana’nın şu güzel ve bir o kadar da veciz sözünde bakın ibretlik neler söyler:
Yaşam gülmeyi,
Sevgi hak etmeyi,
Vefa unutmamayı,
Dostluk sadık kalmayı bilen içindir.”
Yazımı bendenizin bir dörtlük şiiriyle bitirmek istiyorum efendim:
“İyilik yapanlara vefalı iyilik yapalım
Kötülük yapanlara yine iyilik yapalım
Rabbimiz Hud süresi 114’te buyurur ki
Şüphesiz iyilikler kötülükleri mahveder.”