Önce kendimizi insan olarak tanımak gerekir.
İnsan, maddesi ve manası, ruhu ve cismi, kalbi ve kalıbı olan bir varlıktır.
İnsan hem maddesini hem manasını, hem ruhunu hem cismini, hem kalbini hem kalıbını doyuracaktır ki mutlu olabilsin.
İnsanın kalbini ibadet ve zikir doyurur; aklını, faydalı ve isabetli bilgi doyurur; cismini, kalıbını faydalı gıdalar, su, hava, güneş ışığı doyurur.
İnsanın ruhu cisminden, kalbi kalıbından, manası maddesinden daha önemli olduğuna göre ruhuna, kalbine ve manasına daha çok önem vermek gerekir.
Maddesi, manasına; cismi, ruhuna; kalıbı, kalbine alet olduğu zaman kıymet kazanır, mutluluğuna da faydası olur.
Manası aç ise, ruhu ve kalbi mutmain değilse, insanın maddesi, cismi ve kalıbının doymuş olması manasını doyurmaz ve mutlu olmasına yetmez. Sadece ruhu, manası ve kalbi doymuş ise ziyadesine ve devamına belli bir ölçüde olması şartıyla katkısı olur.
Arabanın motoru kaportasından, şoförü de motorundan ve kaportasından ne kadar daha değerli ise, insanın da manası, ruhu ve kalbi, maddesinden ve cisminden daha değerlidir. Öyle ise manasına, ruhuna ve kalbine değer vereceğiz ki mutluluk olsun.
İnsan kalbini, ruhunu ve manasını kalbin, dilin ve bedenin zikri doyurur:
“De ki: ‘Muhakkak Allah, sapmayı isteyenin sapmasını yaratır, Kendisine teslimiyetle yöneleni de hidayete erdirir.’ Bunlar (Allah’a teslimiyetle yönelip hidayete erenler), iman etmişler ve kalpleri Allah’ın zikriyle mutmain olmuş kimselerdir. Dikkat edin kalpler ancak Allah’ın zikriyle doyar/huzur bulur.” Ra’d sûresi 13/27-28)
İnsan, en ziyade insanla huzur bulur. İşte bundan dolayı Allah c.c. peygamberleri göndermiş, onlar da ilmiyle ihlasla amel eden sıddıkları ve sâlihleri vâris olarak bırakmışlar.