1. Bu davaya inanan, "siz" değil "biz" demeli
Bizler, ancak muhatap ve sorumlu kişilere "siz" deriz, ama aynı davanın adamı olarak daima "biz" deriz. Zira siz demek, ayrışmaya ve cepheleşmeye götürür.
İnsanlar en üstün gerçeklerde birleşebilirler. En üstün gerçekler, ilâhî gerçeklerdir. İlâhî gerçekler, insanları "biz" haline getirir.
“Gerçekler, büyük ruhlu insanları besler, küçükleri yaralar.” Napolyon
“Dostun dostlarla birleşmesi hoştur; sen mana eteğini tut; görünüş inatçıdır, baş çeker. İnatçı görünüşü eziyetlerle erit gitsin de onun altında defineye benzeyen birliği seyret.” Mevlana
2. İnsan fıtratı gereği "biz" diyen ve "bizim" diyen herkese insan, gönlünü açar.
İnsan, "siz" diyene karşı hemen savunmaya geçebilir. Bu ise fikir ve hareket ayrılığına sebep olabilir. Hâlbuki bu durum ancak düşmanların işine yarar.
“Gücümüzü hırlaşmak için değil, birleşmek için harcamalıyız.” Malcolm X
3. Fikirleri ve faaliyetleri paylaşmak gerekir ki bu "biz" anlayışına götürür.
Hz. Peygamber Efendimiz’in, Kâbe’nin inşaatı esnasında Haceru’l-esved’i yerine koymak için dört kabile reisine dört ucundan tutturarak şerefi ve hizmeti paylaştırması hem düşmanlığı engellemiş oldu hem de birliği sağlamış oldu.
"Ben buzu”nu "biz havuzu”na atmak da gücü artırır ve ihtilafı ortadan kaldırır.
Davası büyük olanlar büyük düşünür, kendisini öne çıkarmaz daima davayı öne çıkarır. Böyle düşünen elbette "beni" değil "bizi" öne çıkarır, o zaman da "siz" değil "biz" der.
“Kim büyük fikirler için yaşıyorsa, kendini düşünmeyi unutur.” B. Auerbach