1. Her gün kendisine lazım olan ilimde ilerler. Çünkü takva için iman, imandan önce de doğru ilim gerekir. Zira iman ve takva, veliliğin temel iki şartındandır.
2. Allah Teâlâ’nın, kendisini daima gördüğü bilinciyle itaat eder, isyan etmez; zikreder, unutmaz; şükreder, nankörlük etmez; kazancının azimet derecesinde olmasına özen gösterir. En küçük şüpheliden bile imkân nispetinde sakınmaya dikkat eder.
3. Her gün “Bugün Allah için ne yaptın?" sorusunun muhatabı olarak; Allah’ı tanıtma ve sevdirme adına İslam’ı tebliğe, ilim okutmaya, nasihat etmeye ve darda kalana yardım etmeye çalışır.
4. Her bildiğini ve her istediğini yapmaz. Yanlış yaparsa kendi kendisine şer’î ölçüde mesela zenginse oruç tutma, fakirse infakta bulunma cezası verir.
“Kim Allah’tan korkarsa öcünü almaz. Kim de Allah’a karşı takvalı olursa her istediğini yapmaz. Kıyamet günü olmasaydı benden bu gördükleriniz böyle olmazdı.”
Hz. Ömer (r.a.)
“Muttakî kişinin ağzı gemlidir; her istediğini konuşamaz.”
(İmam İbn Ebî Zeyd el-Kayravânî, el-Câmi’, s. 169.)
5. Kendisi için daima ilâhî rıza hedefini gözetir. Başkasının ayıbıyla değil kendi nefsinin ıslahı ile meşgul olur.
6. Büyük de olsa bela ve musibete uğrayınca sızlanmadan sabreder, fakirlikte bile îsâr/kendisi muhtaç olmasına rağmen başkalarını kendisine tercih etme seviyesince infakta bulunur.
7. Kendi yanlışlarına karşı gaflet etmediği gibi çevresinin yanlışlarına karşı da gaflet etmez; sâlihliği yeterli görmez, muslih olmanın gereği olarak başkalarını da ıslaha gayret eder.
8. İçi dışından büyük, fiili sözünden üstün, edebi ilminden fazla kişidir.
“Edebini un yap, ilmini tuz yap!”
(İmam Mâlik rh.a.)