Takva ehline, takva yakışır. Kişide takva yoksa ona takva ehli denmez.
Takva ehlini ahlakından, daima azimeti tercih etmesinden ve nefsinin hazzını değil hakkını verdiğinden tanırız.
Takva ehli, ne kadar fazla yapsa daima kendisini noksan görür ve nefsini kınar. Çünkü Allah c.c. Hz Peygamber Efendimize hitaben:
“Yaptığını çok görüp de başa kakma!” buyurmuştur. (Müddessir düresi 74/6)
Takva ehli, fetva ehlini küçük görmez. Zira Rasûlullah (s.a.s.):
“Allah azimet/takva yolunu tutanı sevdiği gibi ruhsat/fetva yolunu tutanı da sever” buyurmuştur.
(Suyûtî, el-Câmiu’s-Sağîr, I, 286.)
Takva ehli, kendisinden bahsetmez, takvada örnek şahsiyetlerden bahseder.
Takva ehli olmaya gayret eden, kalbini yanlış itikadlardan koruyabilmek için doğru bilgi sahibinden doğru bilgi almaya çalışır; kabul ettiğini doğru delille kabul eder, reddettiğini de doğru delille reddeder. Neticede kalp, yanlışlardan kurtulur da doğrularla bezenirse dilde ve bedende doğru olan görünür.
Bu konuda en güzel ve en doğru söz şudur:
Rasûlullah sallallahu aleyhi ve sellem’e:
İnsanları cennete girdiren şeyin çoğundan sorulunca; “Takvallâh/Allah’a karşı takvalı olmak ve güzel ahlaktır” buyurmuştur.
(Tirmizî, Birr, 62; İbn Mâce, Zühd, 29.)
Hz. Peygamber, takvayı anlatırken kalbini göstermiştir. Kalpe Allah sevgisi ve Allah sevgisini kaybederim korkusu yerleşirse dilde ve bedende güzel ahlak suretinde görünür. İşte bu iki özellik de kişinin cennete girmesine sebep olur.